Жоғалған қыз туралы поэма
Ақ шашты аяулы ана, ақ шуағым,
Өзіңсің шалқар көлім, ақ шынарым.
Кеудемде бүршік жарған осы әнді,
Өзіңе сыйлық қылып тапсырамын.
Маңғыстауда алты жасар бір қыз кетті жоғалып..,
Құлады ана асқары, құлады ана аспаны,
Аппақ болды қырыққа жетпей ананың,
Көмірдей қара шаштары.
Қайғырғанда көзден жастар тамады,
Таудың тіліп тастарын.
Ең болмаса денесі қыздың табылмай,
Іздеушілер талабы таудай шағылған.
Ешбір хабар құлағына шалынбай,
Сорлы ананың үміті отқа жағылған.
Ауырып жаны қызын ойлап сағынған,
Зар жылайды қаралы ана жарымжан!
Содан бері сегіз көктем өте шықты қас-қағым,
Талай-талай дауыл соқты құрғатып ана жастарын.
Еске аламыз анда-санда жоғалған қыз туралы,
Көрген кезде анасының аппақ қардай шаштарын!
Бір жыл өтті әкеме уақыт болғалы,
Бір жыл өтті өртенгелі орманым.
Мен әкемнің тұңғышы едім, сондықтан,
Әкем мені жақсы көрді ерекше.
Мен бір төбе, өзге ұлдары бір төбе,
Жүруші еді мені ылғи бөлектеп.
Әкем солай бергеннен соң ерікті,
Бала көңіл талай-талай желікті.
Сотқар едім, тентек едім, ерке едім,
Өзіме де белгісіз еді ертеңім.
